Our Gambia trip 2010

Tanji Fish Market
Originally uploaded by koen barboomba

The second week of February we escaped the cold and snowy Europe for a week long vacation in Africa's finest: The Gambia.

A new year has started, time to look back at 2009. Out of the thousands of photo's we took last year here's an overview of the most funny, touchy, memorable for us. For those who were with us: thank you for the love and company, for those we missed in 2009: time to catch up in 2010!

Love,

Katty & Koen

www.barboomba.com/2009

Hotel Marqués de Riscal

P1260675
Originally uploaded by koen barboomba

Click on the pic for a photographic overview or our trip to North Spain in September 2009.

Mijn droomanalyse op Radio Nostalgie

droomanalyses of hoe de waarheid soms veel simpeler is dan de uitleg: net terug van een 1100 km autorijden in de Pyrenese bergen met een té lichte Citroën C3, gevolgd door een dinner bij Lizzy uit Geraardsbergen wat zowieso spannend is op meerdere vlakken, nog recupereren van de zona/gordelroos én mijn lief 4 dagen in de week moeten missen. En mens zou van minder badend in het zweet wakker worden. Toch nog een kleine tip aan wie vrienden heeft die in de media werken: pas op met wat je zegt tussen glas en knabbel want voor je het weet krijg je redacteurs aan de lijn. En ja Karoline, ik ben sexy, alleen kan ik het verdomd goed verbergen

Summer 2009

What's up? Still no intention to blog more Mr. Barboomba? The answer is no. Facebook is my primary network (for the moment) so if you're interested in what I'm doing, click on the facebook badge on the right. For the non-facebook people the following update: Curly Goddess and I spend 3 weeks traveling through Thailand earlier this year and we're just back from a city trip in London. Later this year we're traveling down the Rioja winery route in Spain and we start looking at 2010 (Jordania/Canada not during the same trip of course).

It's a wonder that Curly even wants to travel since she is on a 4 day per week base in Holland and every other week in France. Not always fun but a woman has to do what a woman has to do :-)

“Flamingo’s in de Polder” van Begijn Le Bleu

Soms komen we na een film-, theater-, of cabaretvoorstelling buiten, elkaar in de zij pokend van “goed(e) stuk/film/voorstelling” waarna we tot de orde van de avond overgaan en ons laveloos zuipen. Soms zit je al halverwege een voorstelling te denken van “heb ik de deur in het slot gedaan toen we thuis vertrokken?” en heel af en toe mag je al tijdens de voorstelling rochelend, spuwend en boe roepend de zaal uitvluchten bijvoorbeeld bij "August, August, August" van de Paardenkathedraal. Maar heel af toe kom je uit een zaal, en weet je het niet. Echt niet, je hebt net iets gezien dat peutert, duwt, trekt, schuurt en misschien vooral intrigeert. “Flamingo’s in de Polder” van Begijn Le Bleu is zo’n voorstelling waar ons gezelschap zich niet echt meteen raad mee wist. Wie nu zegt “Begijn wie?” raad ik aan man’s bio te lezen op www.begijnlebleu.be alwaar vooral de Nederlandse appreciatie opvalt.

Maar Begijn Le Bleu gaat dus binnenkort Vlaanderen rondtrekken met een verhaal over personages uit de zelfkant van het leven. De post rekwisieten zal niet echt een fiscaal voordeel opleveren voor Le Bleu want naast sober licht moet de man het doen met een lege bierbak en een bandana. Neen. Fout, Le Bleu heeft vooral zichzelf als rekwisiet. Hij acteert op een hoog niveau en elke morsige schlemiel die hij opvoert staat ook daadwerkelijk op het podium. Dit is geen stand-up comedy, dit is geen Helsen, dit is niet de grote schaterlach noch het kleine monkelen dit was vooral een reis door het absurde universum van Le Bleu.

De gevreesde try-out-itis maakte helaas dat de balans tekst/acteur/publiek niet altijd even sterk stond. Nu is het cultureel centrum van Merelbeke (dat om één of andere bizarre reden in the middle of nowhere tussen velden ligt) met zijn abonnees nu ook niet meteen de ideale biotoop voor Le Bleu’s absurdistan en het moment dat hijzelf dit doorprikt was een hoogtepunt in de voorstelling. Of die abonnees daar hetzelfde van dachten blijft de vraag maar wat zeker is: de dag na de voorstelling liep de discussie tussen ons gezelschap verder en da’s meestal een goede graadmeter voor de kwaliteit.

Kortom, van alles wat ik laatste jaren op een podium heb zien staan onder de noemer “humor” is Begijn Le Bleu het buitenbeentje. Niet te catalogeren en bij deze dus een uitdaging voor u en mij. Neem ze aan en rep u naar “Flamingo’s in de Polder” het zal u niet spijten, echt niet. Tenzij u gisteren naar "August, August, August" bent gaan zien, dan begrijp ik dat u de eerste jaren niet meteen terug in een theater wil. U bent bij deze verontschuldigd.

Best wishes for 2009

In a yearly tradition we have tried to capture last year highlights in our yearly overview: http://www.barboomba.com/2008

Enjoy!

Katty & Koen

Madrid Baby!

P1180381.JPG
Originally uploaded by koen barboomba

as a late birthday present Curly Goddess dragged me to Madrid, and yes, it's a beautiful city!

Today's travelguides

Strange how new media and user generated content is flocking all over us. The interactive travelguide Schmap asked me out of the blue the permission to use one of my photos hosted on Flickr (The National Atomic Museum in Albuquerque). Why not?

wie heeft mij ooit onder "Belgische kippenexperten" gecatalogeerd?

Tot 2 keer toe telefoon gekregen van Radio 2 of ik niets zinnig te vertellen had rond de "Wereld eierdag". Antwoord: eigenlijk niet, voor alle duidelijkheid: de kippencam is ooit als een grap begonnen en in alle eerlijkheid, toen ik zelf een week geleden nog eens naar www.ophokplicht.be ging gaan kijken merkte ik dat hij gehacked was door islamitische fundamentalisten (geen grap). Bij deze vervangt mijn blog van www.barboomba.com op dit ogenblik www.ophokplicht.be en zo zal het wel blijven. In return beloof ik voor de 1000ste keer om hier wat meer updates te posten.

How lazy can you be?

Shame on me for not posting here some new stuff but hey, I'm getting old and there's also facebook/plaxo/linkedin to maintain and above all: I have a life! In short: Katty and I had a great trip on Route 66 (the whole shebang from Chicago to LA) and ended with a cruise to the Bahamas. Yes, life can be very beautiful! Check out the pics at http://www.flickr.com/photos/barboomba/sets/72157605153044156/



Last week this boy became 40 with a swell party on 08-08-08, more info at http://www.08-08-08.be , there's some visual stuff at the KoenTube page.



In two weeks we'll be heading for Saint Tropez, France and later this year Madrid in Spain. Oh, and some business news: my Curly Goddess is going to lead a second team in The Netherlands, so more lonely nights for us but I'm sure she's going to kick *ss over there.

ons jaaroverzicht in beeld

onze prentjes over 2007 te zien op www.barboomba.com/2007, even wachten voor het inladen maar het loont de moeite.

beste wensen voor het nieuwe jaar,


Katty & Koen

Meet Apple's marketing genius: Joe

So this software developer asks me: "and what do you do for a living?" I could tell him that I'm a tattoo artist with a strange affection for HIV infected needles, but that is lying and my mother told me not to do. "Marketing". 'Boom', the word drops between us on the floor and I see myself filled in the other person's mental cabinet, somewhere between "Dogpoo collectors" and "Blind trapeze artists". If you're into marketing you know his answer: "Oh, marketing!" with an emphasis on the "Oh" as in "Oh, you're an Al Queda member. Sorry, but I have to leave now, I got to ... uh ... pick up my old granny, she's a former blind trapeze artist who needs assistance."

What have we done to deserve this? We were once the kings of the world, we drove in Porches with stunning Italian models on our side. OK, it was a Ford and I divorced the wife sitting next to me, but at least we all knew that we were part of the most sexy floor of any company. You could work for an Albanian ball bearings manufacturer, the fact that you worked on marketing made women flock around you, whispering things in your ears of which you didn't even knew that is was physically possible between two adults. Our first loss was the millennium bug. Oh dear, did we scare the hell out of everyone until January 1, 00:00 hour. Not only your computer would go berserk, also the earth was going to stop spinning, catapulting us in an orbit of the planet Barzwurpia 7, know for its hostile environment. In fact, every IT person told me that it wouldn't be so dramatic, but somewhere between IT and marketing the message got lost and suddenly all of us were taking Barzwurpian language courses.

But what about marketing in 2007? Boy, does it go fast outside our office doors. It seems that you have to scan the internet constantly or you miss the latest hype. "Oh, Dan, you shouldn't have sneezed, WEB 2.0 was born during that time." It's a trend to be on top of the latest trend, so we're all clothed by blogs, news feeds, communities and email alerts "Little Benny has finished his toilet visit and he needs paper, NOW! - this message was brought to you live by T-Mobile, your partner in home communication". So marketers have 2 options which I call the Sony way or the Apple way. Take first Sony: one day they decided to make a commercial and all of a sudden we were youtube-wise staring at jumping ping pong balls and we sighted: "I want a new television". So we come home after work, kiss our wife, kids and Brutus the dog (in no particular order) and say: "we need a new Sony Bravia set". Your wife, who is the Alan Greenspan of da house answers: "ours is only 2 years old, why should we have a new one?" And the only reasonable reply you can think of is "...uh... Ping pong balls?" Anyway, great marketing from our Japanese friends but let me reveal you one of the greatest marketing secrets in the history of the world: "how does Apple makes such a success without the use of Web 2.0?" You don't see funny movies of Steve Jobs on youtube, even worse, the last time Steve Jobs was funny is somewhere in 1974 when he told that joke about a nun, a hot dog and a skydiver. In fact it seams that Apple doesn't even like the Web 2.0: remember that neat replica of Apple's Fifth Avenue shop in Second Life? It was not the work of Steve Jobs, Inc but made by apple enthusiastic from a company called AxisVR. Two milliseconds after they released their concept, the SAF (Special Apple Force) bombed their office with two nuclear warheads (the second one was just to be sure). The message was clear: you simple humans don't mess with Apple's marketing.

So how does Apple marketing works in this Web 2.0 world? I know the secret, even more, I know the head of Apple's marketing department personally... - drum roll -... I can reveal that the whole marketing department of Apple IS this one person. Yup, forget all those fancy diagrams on Apple's website: it got only names of dead people on it, I'm telling you: the whole department is one guy and his name is Joe. I've met Joe during a boat trip in South Africa and since I was the only person who laughed with his joke about a nun, a hot dog and a skydiver we became buddies. So he explained me the whole marketing concept of Apple. Joe enters his office at Infinite Loop 1 on Monday morning at 09:00h sharp. At 09:01 he picks up his phone and calls Walter Mossberg of the Wall Street Journal: "Yo, Walter, we got ourselves a shiny new product over here at Apple." Thousands of miles and a couple of timezones further Walter sits straight in his bed and yells: "tell me, oh please tell me what it is!" Joe answers: "It's a phone Walty, you can use it to call someone." At 09:02h Joe hangs up, Walter Mossberg yells through the Wall Street Journal pneumatic tube system "STOP THE PRESS!" while typing a twelve page article praising this new Apple device. At 09:05h Joe starts his lawnmower and keeps himself busy at the Apple premises for the rest of the week.

I do envy Joe. He makes marketing look as something that can be done on a Monday morning between 09:00h and 09:02h. But I'm not Joe, and the fact that you are reading this instead of sitting on a lawnmower in Cupertino tells me that you're not Joe either. So we carry on, we plunge in the whole Web 2.0, subscribe to blogs, enter communities, hook up virtually with men and women, even women with moustaches, but I don't care, because once I will discover that Walter Mossberg is only 3 zillion links away from me and boy, will he be in a surprise when I get my hands on his phone number. And if I call before 09:00h I beat Joe and Apple and ...

BOOM!

This blog was interrupted by an action of the SAF, please come back later or in the meanwhile you can leave your salary at www.apple.com/store

Tom Peters told me not to come.

Business guru Tom Peters is in town and boy, I knew it. The flood of mails and invitations on my desk grew day by day, each last one with even more exclamation points than the one before. So what started with "we kindly invite you to pay a quadzillion euros to attend Tom Peters" ended with "Sign in NOW or we let a wild herd of gnus stampede through your garden". Considering the fact that my broccoli's and carrots are at they finest I even thought about attending this event. After all, Mister Peters' visit was the number one topic at cocktail-parties and business chit chat: "What? You're not going to see Tom Peters? Oh boy, I feel pity for your broccoli's".

The problem with these events is not the lack of sympathy or admiration for business gurus like Tom Peters, Jim Collins, Steven D. Levitt or Christiane Northrup. OK, not exactly Christiane Northrup, since she's the author of "The Wisdom of Menopause: Creating Physical and Emotional Health and Healing During the Change, 2nd Edition", but hey, what an intriguing title: we can only guess what was wrong with the 1st Edition. The reason that you won't see me at these kind of symposia is that the scenario is always the same. You start in a traffic jam from hell because urbanists have decided that convention centers in my country are located at the less accessible part of town and you always end up in a fight till death for the last free parking spot. After you step over your defeated opponent you're in for something that looks like tasteless brown water but the girl at the counter ensures me that it was once coffee. No time to waste, into the auditorium where a never-ending horror starts: the local speakers. Last year I went to see Mister Gates, little did I knew that almost everyone of the local Microsoft management felt the urge to take the stage. First we saw movie-clips with a lot of people who definitely were on drugs considering the way they gazed at their computer-screens with a stupid grin on their face. Then a local Pointy-Haired Boss started to speak some kind of English but don't ask me the subject since I was solving world problems like how to keep herds of gnus out of my garden. The state secretary for economic affairs, who happened to sit on my row, felt asleep, which was good for us because his snoring kept us all awake. So after we had seen even more movie-clips of people on drugs, pointing at excel sheets with the winning lotto-numbers of next Saturday, Mister Gates took the stage and I left. Really, I left. Trust me, listening to Bill Gates after that your brains have evacuated your body was one step to far. And it gave me the change to wake up the state secretary so that he didn't missed Bill's speech.

But how about Mister Tom Peters? At least he didn't gave me an operation system which forces me to click on start to stop something. And who can resist a quote like: "Wouldn't you like to think that a quiet leader will lead you to the promised land? I think it's total utter bull, because I consider this to be a time of chaos." The Peters Principles have great value and I'm glad to see that at least the "Women roar" manifesto is taken by heart by my company, but no, I'm not going to see the man himself. I'm excused, really, by Mister Peters himself since he talked to me and said: "my best part is my enthusiasm, all my theories have a restricted value." OK, he didn't talked to me directly, I read his words in a newspaper interview but it sounded as he assured me:"your broccoli's are safe with me."

This week I received a final mail: "Dear Mister Bogaert, the Tom Peters event is sold out, but you can still order his book HERE". I would have clicked on the link but unfortunately I was not in the office, I was sitting in front of a police officer who looked at me with a puzzled face: "...what stampeded through your garden?". Damn Tom Peters, never trust an angry old man.

Louise has passed away

In the night of October 9, Louise has passed away... Last weekend she was already a bit less active but we've seen this before without any harm. Unfortunately it was something serious. We have cleaned the coop and refreshed all food and straw but Thelma doesn't seem to be infected by whatever caused Louise's death.

She will be remembered as a nice, friendly animal who gave ten thousands of viewers some joy. We are looking for a new sister for Thelma, stay tuned.

Leef jij nog?

Vrijgezellen weekend DJ Kimbo in Litouwen



Cuba



Verjaardag Katty



Althans, op het internet? Nope, nauwelijks, het moet zijn dat mijn echte leven druk genoeg is zodat ik veel te weinig tijd heb om te posten. Idem voor de Cam van Thelma en Louise, yup, die draait nog, er is zelfs een bewegende, bestuurbare camera geïnstalleerd maar veel tam tam heb ik er niet rond gemaakt. Uiteindelijk doe ik dit meer om mijn pa wat internet plezier te geven ipv de aandacht te zoeken.

Een jaar na mij laatste post: wat is er ondertussen gebeurd? Ondertussen Cuba en Litouwen bezocht, met heel wat leuke dingen daartussen zoals mijn geliefde Curly Goddess haar verjaardag gevierd, hoog in de lucht, en mijn petekindje Margot die haar eerste communie deed. En toen was er ook nog een onvergetelijk huwelijk, neen, niet van ons, maar daar zal ik het heel binnenkort wel eens over hebben.



It's good to be back!

Festivalitis

Ergens in een oude schoendoos liggen tickets van festivals en optredens die ik ooit bezocht heb. Het zijn er vooral veel, tussen 1984 en 1994 heb ik tot mijn eigen verwondering blijkbaar zowat alle grote en kleine namen gezien, van Bowie over AC/DC tot de onvolprezen Futurama festivals. Van Pukkelpop in Leopoldsburg nog tot de moeder van alle festivals: Torhout/Werchter. Voor ons steevast het West-Vlaamse gedeelte van het dubbelfestival want reeds in ‘84 reed er een bus van Wetteren naar Torhout. Nu, 22 jaar later opnieuw Werchter aangedaan, deels uit nostalgie, maar ook wel om eens op de “heilige”wei te staan. Naast het feit dat ik er vier uur heb over gedaan om van kantoor tot op het festivalterrein te geraken (never again) is er in wezen niets veranderd. De frieten smaken nog even slecht, het bier is nog altijd zijn naam niet waardig. En het publiek? Oh, 16 jarige jongetjes lopen met de zelfde verkrampte cool rond zoals wij vroeger want naast de muziek gingen we toen ook vooral op zoek naar een lief . De U2 T-shirts van toen zijn nu vervangen door explicietere teksten (blijft een vreemd zicht om een 14-jarig meisje in quasi lingerie te zien rondlopen met op topje de woorden “BITCH” gedrukt) maar al bij al is de Vlaamse jeugd nog schoon en braaf.



Op een podium de mannen van Tool heel veel lawaai horen maken, Death Cab for Cutie heel charmant vals horen zingen maar vooral genoten van de zomer jukebox van Manu Chao. Nieuw werk laat nog even op zich wachten maar met een brandende zon die langzaam onderging wat dit perfect. Hoofdact op papier voor mij waren de Red Hot Chili Peppers, en ja, ze gaven er een lap op. Tot ze 5 nummers verder in een soort lethargie schenen te vallen, net zoals het geluidssysteem, en zich van nummer naar nummer sleepten. Het moet zijn dat ze het zelf aanvoelden want na een leuk solo moment van de gitarist kwamen de Peppers heel wat pittiger uit de hoek. Finaal een 7/10.



Nog meer groenten op een podium: ergens heb ik altijd een enorme sympathie voor The Black Eyed Peas gehad, lang voor jonge meisjes hun liedje meezongen rapten deze jongens (van Fergie was er toen nog geen sprake) dat het een lieve lust was. Urban Queen Barboomba herself had me op the Peas gewezen en toen Elephunk uitkwam én een succes werd hadden we zoiets van “they deserve it!”. Ook al staat het niet bon-ton om een commercieel succesvolle groep goed te vinden ben ik kompleet voor hun show gevallen. Het ruikt naar Vegas, de grapjes zijn ingestudeerd, Fergie zong verdacht foutloos maar vooral: iedereen leek zich te amuseren en voor dat alleen al ben ik blij naar Werchter te zijn geweest.



Na 3 uur slaap terug naar kantoor en daar de heilige woorden gesproken: “Nooit ga ik nog naar een festival tenzij ik VIP kaarten heb, al was het maar voor een nabije parking te hebben”. En zie: het woord werd waarheid: nauwelijks 48 uur na Werchter stonden we op Coleur Café in Brussel, deze keer wel voorzien van de juiste armbandjes. Het was de eerste keer dat we Coleur aandeden en meteen fan: het festival terrein is een pareltje met tenten, marktjes, animatie en vooral veel en lekker eten. Twee straten bieden tientallen wereldkeukens aan die een verademing zijn naast de normale hamburgertent. De drank vloeide rijkelijk maar toch een steengoede Gabriel Rios gezien die EINDELIJK nieuwe nummers bracht dus die tweede CD gaat er dan toch aankomen. En dan moet ik tot mijn scha en schande zeggen dat we vooral het vip-dorp onveilig gemaakt hebben toch nog een stuk Think of One gezien, vooral genoten van het vuurwerk en meer mojito’s gedronken dan goed was. Foto’s van het gebeuren zijn te zien alhier, of klikken op de foto hieronder.

Chateau de Namur

Originally uploaded by koen barboomba.

Het was Marlene Dietrich die zei: "It's the friends you can call up at 4 am that matter." Gelukkig bevinden Curly en ik ons in rustig vaarwater en hoeven we onze vrienden om 4 uur in de ochtend niet op te bellen. Omgekeerd staan we natuurlijk wel klaar :-) Vriendschap is een mooi geschenk en dat mochten we een tijdje terug ondervinden toen onze vriendenkring ons een culinair weekend in een kasteel naar keuze aanboden. De keuze viel uiteindelijk op Chateau de Namur afgaande op site en beschrijving. Vooraf een bezoek aan Namen gebracht waarbij de oude stad best charmant te noemen is en de Bretoense pannekoeken heerlijk smaken. Moeten we het hier ook over het slechte weer hebben dat ons nu al maanden teistert? We bleven gelukkig van het ergste gespaard maar eens in ons Chateau ingecheckt goot het bakken water.

En grand gala naar het restaurant waar we 90 minuten later weer buiten waren want het moest blijkbaar allemaal snel gaan. Waarschijnlijk zijn Curly en ik rotverwend waar het op resto aankomt want hoewel het menu zeker de moeite was misten wij nét dat tikkeltje meer dat we verwachten van een gastronomisch menu. Gelukkig was er de roomservice achteraf en vooral de nachtelijk rust tussen de bossen was een geschenk op zich. Na het ontbijt naar de Citadel getrokken waar Koen zijn afwijking wat "treintjes" betreft ten volle heeft mogen beleven tot schaamte van Curly. Na de verplichte vaderlandse geschiedenis nog wat rond gereden in buurt en tot de bevinding gekomen dat als je 1 Waals dorpje gezien hebt je meteen al de rest ook links kan laten liggen. Spontin was de uitzondering wegens kasteel en vooral de aanwezigheid van horeca.

De geplande wandeling (we zijn écht waar tot aan het startpunt geweest) op het laatste moment toch maar niet gedaan want Gent riep onder de vorm van een steak Martino die overheerlijk smaakte.

Wij danken onze vrienden voor dit leuke geschenk en mogen wij iedereen aanraden om nu een weekend te boeken met zijn/haar geliefde/soulmate/maatje/schoonmoeder/whatever, dit doet een mens deugd, echt waar. Fans weten al dat klikken op bovenstaande foto jullie naar de fotopagina van dit weekend brengt.

Bisous,

Katty & Koen

1 mei, einde ophokplicht

De eerste mei is niet alleen de dag waarop mijn Curly Goddess een jaartje ouder wordt, dit jaar is het meteen ook de einddatum van de verplichte ophokplicht. Much ado about nothing? Het is natuurlijk zoals met familiale verzekeringen: je betaalt het niet graag tot kleine ukkepuk het raam van de buren uitshot. België is gespaard gebleven van de vogelgriep, niet omwille van de ophokplicht maar door stom toeval, bij de volgende grote uitbraak (najaar) kunnen we wel aan de beurt zijn en ik mag er niet aan denken wat er zou gebeuren mocht er hier in het natuurgebied om de hoek een dode vogel opduiken (of neervallen).

Is de ophokplicht goed opgevolgd? Uit de reacties op www.ophokplicht.be lees ik toch dat heel wat particulieren moeite gedaan hebben om hun dieren af te schermen. Drastischer waren de massale slachtpartijen of het dumpen van kippen in de natuur. Van de laatste 2 oplossingen zijn ons Thelma & Louise gelukkig bespaard gebleven. Onze kippen mogen weer van de vrijheid genieten en de pers heeft de scharreldames weer ontdekt, krant en radio zijn weer actief met publicaties en interviews. Leuk en meteen ook een mooi afsluiten van deze periode, de website blijft actief maar zelf ga ik geen moeite meer doen op hem intensief te promoten. De kosten van onderhoud en bandbreedte wegen niet op tegen de 10 euro donaties en advertentiegeld die de site per maand opbrengt. Mocht er zich een hoofdsponsor aanbieden voor een volledig jaar dan zijn we weer vertrokken maar daar actief achter zoeken doe ik niet.

Gek hoe mensen een verkeerde perceptie hebben van de site, velen denken dat ik een boze, verongelijkte, groene jongen ben die fulmineert tegen wetten en dierenleed. Dat laatste daar ben ik natuurlijk tegen maar voor de rest vatten niet veel mensen het tongue-in-cheek gevoel van de site. Tekenend voor onze volksaard is dat de Engelstalige tegenhanger van Thelma & Louise’s site www.barboomba.com wel ontvangen wordt als “a very funny site”. Kortom, de vele stand-up comedians in dit land hebben nog veel werk om het begrip “ironie” ingang te doen vinden.

Zuid Afrika

Eindelijk een oude droom waar gemaakt en met Curly Goddess voor 17 dagen naar Zuid Afrika getrokken. Begeleid, in groep met 21 en super meegevallen. De gidse was van blanke Zuid Afrikaanse van inborst en dat viel te merken aan de wijde boog waarmee ze soms rond de geschiedenis van de apartheid fietste. Maar geen kwaad woord over haar, de eerste 14 dagen zijn we vooral gevallen voor de mooie Zuid Afrikaanse natuurpracht. Moeilijk te zeggen wat we het mooist vonden, op 4000 kilometer val je elke dag wel in verbazing van de fauna, flora of omgeving.

Ja we hebben de Big 5 gezien maar eigenlijk was het ons daar niet om te doen, een kleine kameleon maakte op ons evenveel indruk als een kudde van +60 olifanten. Eens onze groep uitgewuifd zijn we nog 2 dagen langer in Kaapstad gebleven, enerzijds om wat uit te rusten van het vermoeiend rondtrekken, anderzijds om ons meer in te leven in de zwarte geschiedenis van Zuid Afrika. Beelden zeggen ook hier meer dan woorden, dus geniet van onze foto reportage.

Originally uploaded by koen barboomba.

Let's Live Together

livetogheter.jpg
Originally uploaded by koen barboomba.

En plots moet je je verantwoordelijkheid opnemen. Als man, als vrouw, als partner, als geliefde. Curly en ik konden nog till infinity voor een LAT relatie kiezen, onze harten hebben er anders over beslist. Ik heb het hier al ooit eens geschreven:"ge wilt elke morgen naast uw lief wakker worden, niet meer, niet minder". Dus waren die paar solo-nachten er voor ons beiden te veel aan. Ja, hier is veel over nagedacht, kan ook niet anders gezien het verleden, maar af en toe moet alles wat zekerheid biedt durven loslaten en gaan voor wat je hart zegt. Een stier en een leeuw in hetzelfde huis zorgt waarschijnlijk voor vuurwerk maar dat jaagt het stof van een relatie en met ouder te worden zullen we ook wel een en ander geleerd hebben. Kortom: wij blij dat we samen zijn en dat mocht gevierd worden met feestje vol food & beverage en vooral vele lieve mensen die wij onze vrienden mogen noemen. Wij zien wel af voor enige verantwoording voor de katers achteraf. Klikken op het fototje toont meer beelden.

De bende van Wim

De wijk Brugse Poort in Gent zal het geweten hebben: op vrijdag 20 februari kwam de bende van Wim, 14 man/vrouw sterk, bij de Vieze Gasten aankloppen want “Bij mij zijt ge veilig” van/door Wim Helsen stond op het programma. Zoals hier al eerder te lezen was volg ik Helsen al van in het begin omdat zijn produkties werkelijk uniek zijn. Ik schrijf bewust “producties” omdat ik moeilijk een omschrijving van zijn act kan geven tenzij “moderne verhalen verteller”. Wim Helsen mag je zeker niet catalogeren onder stand-up comedy, het is geen Nieuwe Snaar, geen Komilfoo, geen Hoste/Deprez/Coppens. Helsen is Helsen en daar zijn we niet rouwig om: zijn inventief taalgebruik, het gebruik van verhaallijnen die langs Pluto rond gaan om toch weer op hun pootjes te komen, interactie met het publiek... hij beheerst het allemaal. Gooi daar nog wat rubberen lichaamstaal (he knows how to shake his booty) en een uitgekiende belichting bovenop en je zit goed voor een prachtige theateravond. Ik denk niet dat er zoiets bestaat als “een beetje houden van Helsen”, het is meer take it or leave it, het is dan ook jammer dat de meningen rond zijn optreden in Comedy Casino eerder negatief zijn (ik nog niet gezien) en geenszins een waardemeter zijn voor deze productie.

Als opwarmer kwam Gunther Lamoot nog eens heerlijk vuilbekken, - zijn kindjes-sketch is nu al een klassieker – maar jammer voor ons een exacte replica van zijn winnend optreden op de Humo’s Comedy Cup en dus al eens gehoord. Mooi hoe dit contrasteerde met wat er achter kwam maar ik beken: ik ben fan van Lamoot en vind dat het het meest cojones heeft van geheel de  Vlaamse Stand-up Comedy golf die ons deze dagen overspoelt/teistert.

Na het optreden vooral gecharmeerd door de lage prijzen van de Vieze Gasten maar het zandmannetje in onze ogen maakte dat we vroeger moesten vertrekken dan gepland: bij deze: Wim & Serge, dikke schouderklop en pluim, jullie hebben nog een pint te goed van ons, en mocht je nog zo’n sexy crew T-shirt overhebben, mijn maat is L.

Red de Boekentoren!

Lang geleden, toen de dieren nog spraken of neen, wacht eens, het lijkt lang geleden maar eigenlijk is het nog maar 3 weken dat ik uit de Wilderoos ben verhuisd, anyway:  het eerste wat ik daar zag toen ik ’s morgens mijn gordijnen van mijn slaapkamer opentrok was de Gentse Boekentoren. Voor mij een van de mooiste toren silhouetten ter wereld al was het maar omdat de top elke nacht oplicht in het duister en een baken vormt naast de 3 klassieke torens van Gent.

Ik kom in een stad, waar ook ter wereld en het eerste dat ik zoek is het hoogste gebouw en hoe ik op de top kan geraken, het is sterker dan mijzelf. Waarschijnlijk ligt de oorsprong bij mijn bezoeken door de jaren heen aan de CN-tower in Toronto, tot op heden nog altijd het mooiste torengebouw dat ik ken. Hier in Gent hadden we de afgelopen Feesten Sint Baafs nog beklommen en nu hadden we de kans om de Boekentoren te bezoeken.

Even situeren: de beroemde architect Henri van de Velde was al 70 toen hij in 1933 de opdracht aannam de Gentse Universiteitsbibilotheek onderdak te geven. Hij moest en zou een toren ontwerpen ondanks de vele tegenwerking. Nog controversiëler dan de vorm zou ook het gebruikte materiaal worden: beton, zowel voor de interne structuur als de buitengevel. Vele jaren later stond de 64 meter hoge toren te schitteren op het hoogste punt van de stad. De gebruikte materialen waren vooruitstrevend maar helaas niet aangepast aan de invloed van tijd en klimaat. De toren is vandaag aangetast door betonrot en als er niet snel iets gebeurd gaat dit beschermd monument verloren. In augustus vorig jaar had ik al opgeroepen op de onvolprezen gent.blogt.be om deze schrijnende verwaarlozing meer in de media te brengen en gelukkig hebben de juiste mensen hetzelfde gedacht. De oproepen van de bibliotheek resulteerden in een paar sponsors, maar het lijstje bleef zeer beperkt (in alle eerlijkheid, net zoals mijn financiële bijdrage maar ik mag toch zeggen dat er ergens 30 vierkante centimeter zal gerestaureerd worden dankzij mijn steun).

En nu is er dus www.boekentoren.be die de restauratie van de toren een duw in de rug wil geven. Naast een fotowedstrijd was er alvast de gelegenheid om en petit comité een rondleiding te krijgen op, onder en rond de toren. Wij dus op een stralende zaterdagmiddag op de afspraak en twee gevoelens overheersen na ons bezoek: enerzijds het besef dat de toren echt wel in slechte staat is en dat het ronduit schandalig is hoe er in de loop der jaren onrespectvol met het gebouw is omgegaan. Ik besef dat je alles in zijn tijdsgeest moet zien en dat pakweg de installatie van een nieuwe lift in de jaren 60 een noodzaak was alleen... kon er niet respectvoller met het gebouw worden omgegaan.

Anderzijds: op de belvedère staan is echt een unieke belevenis: het zicht op de stad en omgeving is ronduit fenomenaal en daarenboven is de ruimte een zelf architecturale parel waar bijvoorbeeld alle lambrisering is aangebracht zonder ook maar 1 nageltje zichtbaar te laten. Des te schrijnender het contrast met de staat waarin het gebouw zich bevindt. Dus, mocht u bij gelegenheid de kans krijgen om de Boekentoren te steunen, niet aarzelen: doen.

meer foto's vind je hier.

The b*tch is back!

Afgaande op deze blog zou je denken dat ik al maanden dood ben of op zijn minst computerloos. Niets is minder waar, het ontbreekt me gewoon aan tijd door de vele nevenprojecten/evenementen en tussendoor hebben Curly Goddess en ik ook nog beslist om te gaan samenwonen. Geloof mij, agenda ziet er roodgekleurd uit tot en met 1 maart. Waar zou ik het de twee voorbije maanden kunnen over gehad hebben? Even een snelle round-up:


 De boekenbeurs in Antwerpen bezocht maar helaas niet veel van gezien wegens lang blijven hangen op de Acco-stand, een presentatie bijgewoond van “Baby’s gevraagd!” verzorgd door ons aller 11je, een gesigneerde “Zwerm” van Peter Verhelst gekocht en mij vooral afgevraagd wanneer ik die zal lezen (de vlucht London-Johannesburg binnen een goeie maand lijkt mij een ideale start). In de pers heel veel deining rond het bezoek van Sex & The City actrice Kim Cattrall die meer volk trok dan verwacht maar in mijn ogen beter terug naar de schoolbanken zou gaan want “for Curly Godess” schijf je met 2 d’s, al een geluk dat iemand die iemand kent het boek voor ons had laten signeren want de overrompeling was mega.


De radio is 75 geworden en dat werd in mijn geliefde stad Gent uitbundig gevierd. Wij naar het Radio 1 feest in de Voorruit waar we een mooi symfonisch concert zagen met Gunther Verspecht (Stash), Koen Buyse (Zornik), Zita Swoon in de hoofdrol en Kris De Bruyne die onderweg tegen een volle fles was aangelopen en daar zich dan ook naar gedroeg.


Nog concerten die de moeite waren? Amélie-les-crayons is een zot Frans mens die zingt over maandstonden, kippen, een kleerkast vol met niets om aan te doen en haar dokter. Ooit bij toeval op iTunes gevonden en Curly Goddess en ik als enige niet Franssprekenden op de afspraak in Art-et-Culture in Woluwe. Het was zo weer een van die dagen dat we doodop waren wegens veel te veel te doen en ons met tegenzin naar Brussel sleepten. Maar kijk: anderhalf uur in het gezelschap van Amélie en haar bende vrolijkte ons meteen op en de leuke babbel en gesigneerde cd achteraf maakten het feest compleet.


Toneel: amateurtoneel troef in november: mijn hart klop steeds een beetje sneller als ik in mijn oude woonplaats Schellebelle kom en De Constleerende bracht daar een heerlijke komedie “Bij jou of bij mij”. Volks amusement? En wat dan nog: als je in een dorpje als Schelellebelle er in slaagt om meer dan 1 000 mensen naar je productie te lokken dan ben goed bezig, ik kijk dan ook uit naar de komende productie “Groenten uit Balen”. In Heusden brachten De Scheldezonen in het leukste theaterzaaltje van België “Martino” van Arne Sierens. Pet af voor de regisseur en acteurs die er in slaagden dit stuk op scène te brengen met de flair van professionals. Zelfs het overwegend oudere publiek ging onvoorwaardelijk mee in de “Sieriaanse” leefwereld van de personages. Naar jaarlijkse gewoonte ook naar “Goe Weere an de Zuid” in de Minard gaan kijken met het stuk “Lousbirghe koamer zèsse”. Minder sterk dan hun vorige productie maar het doet zo deugd nog eens echt Gentsch te horen op de planken van de Minard, Romain zou trots zijn.


Bij wijze afscheid van de Wilderoos 2x filmprojectie op groot doek gedaan: “The girl with the pearl earring” smeekte inderdaad om grootbeeld en was van een verstilde schoonheid.Een zaterdags ontbijt in groep werd afgesloten met een onvergetelijk “Breakfast at Tifanny’s”, gedateerd maar onverslijtbaar al was het maar door het snoetje van Audrey Hepburn.


Wordt er nog gegeten? En of maar nieuwe dingen zijn er niet ontdekt deze maanden, Coeur Artichaut en Stadius blijven bevestigen een buffetiade in Thermae Palace met familie was vooral zeer leuk maar het hotel zelf heeft iets van een vergane glorie. Tot onze schande moeten vaststellen dat we er zelfs nog niet toe gekomen zijn om eens in het appartement in Oostende te overnachten wat echt iets zegt over onze agenda.


Kippen? Hoe zit het met Thelma en Louise? Daar is nu wel alles over gezegd en geschreven denk ik. Zelf sta ik er verwonderd van dat 10 000 mensen per maand de moeite doen om naar een kippencam te kijken. De aandacht op radio en in de kranten was leuk en onverwacht en als kers op de taart was de “strijd “ tussen de kippen en Wim Oosterlinck van Studio Brussel goed voor aandacht tot buiten de landsgrenzen. Wim heeft een punt gezet achter zijn kippensoep actie en Thelma & Louise zullen nu wel weer naar hun dagdagelijkse activiteiten terugkeren, of toch niet, nu Wim Oosterlinck zijn lijstje van “het beste van 2005” heeft bekendgemaakt stromen de bezoekers weer toe. Voor het kippencam project ligt er een nacht-cam voor in het hok klaar zodat er ook na zonsondergang nog iets te zien is, dit op vraag van de vele bezoekers van buiten Europa die klagen dat ze gezien de tijdzones nooit een glimp opvangen van T&L. Ook zal er dagelijks een filmpje worden online gezet met alle beelden van de dag daarvoor. De software en planning ligt klaar enkel nog wat scriptjes schrijven om alles foutloos te laten werken, maar ook hier weer: if I only had time.


En zoals reeds eerder gemeld: ik verlaat het centrum van mijn geliefde stad. Er was maar één ding dat mij ooit uit het hart van Gent zou kunnen lokken en dat was de liefde voor een vrouw. Mijn kippen verbleven al bij Curly Goddess, dat ik zou volgen leek een logische stap. Toch is hier door beiden veel over nagedacht, over de grond van de zaak zijn we het altijd eens geweest: ge wilt naast uw lief wakker worden en liefst alle dagen. Niemand kan de toekomst voorspellen, je kan alleen kijken wat je nu in je handen hebt en op die basis beslissen waar je met je leven naartoe wil. Ik heb gekeken en gekozen. Curly Goddess ook en eureka, we dachten hetzelfde. Bibi schuift dus 4 kilometer op naar Curly’s Country Home waar ik naast mijn lief, onze poezen en kippen ook maar op een zucht van Gent centrum zit, dus ze zijn daar nog niet van mij af.


Voila, is iedereen weer mee? Ik beloof in deze laatste dagen van dit jaar om de blog weer wat frequenter te vullen, een mailtje naar mij in geval van luiheid van mijn kant uit kan soms wonderen doen.

Erwin Mortier's open brief aan Bert Anciaux

Trouwe lezers weten het al, het komt nooit goed tussen mij en Bert Anciaux, zeker niet nu hij als Minister van cultuur er met zijn pet naar gooit. Gelukkig zijn er slimmere mensen dan mij die deze onvrede kunnen verwoorden, mijn dank aan Erwin Mortier:

Aan de Zeer Geachte Minister van Cultuur, Bert Anciaux

Ik ben zo vrij u mijn ontslagbrief te laten geworden. Ik ontsla u vandaag, 11 november, dag van vrede en wapenstilstand, in alle deemoed van de taak om nog langer mijn minister van Cultuur te zijn. U verdient het niet mij te vertegenwoordigen.
Nadat u vorige week bij de opening van de boekenbeurs voor de zoveelste keer een literaire prijs zogoed als naar de haaien hebt geholpen, bent u er deze week eindelijk in geslaagd om uw sluipmoord op het Vlaams Audiovisueel Fonds ten uitvoer te brengen. De lucht was al langer vervuld van het geluid van messen die werden gescherpt om de intendant van dat Fonds, Luckas Vander Taelen, onschadelijk te maken. Een beetje moeilijke mens, die Cas, niet op zijn bek gevallen, en redelijk eigenzinnig, op het arrogante af. Het komt wel vaker voor bij mensen met visie, misschien dat u daarom zelf zo wollig bent. Moeilijke mensen mogen niet, in Vlaanderen, en zeker niet in uw omgeving.
De hele geschiedenis vervult me van evenveel droefenis als woede, mijnheer de minister. Alleen in een land dat geen enkel belang hecht aan kunst kan een analfabeet als u het tot excellentie schoppen - en vervolgens een geruisloze barbarij ontketenen. Dat kunt u natuurlijk niet alleen. Steeds weliger tierende adviesgroepen, steunpunten, commissies en comités, stichtingen of bestuursraden staan u daarin bij, vrijwel onveranderlijk bevolkt door lieden die u welgevallig zijn en die ook zonder veel scrupules hun laars in het smoel zetten van onnozele schilderkes, dichterkes, filmmakerkes of schrijverkes als ik, als dat helpt om hogerop te raken op de podia van het prestige, of om nog dichter bij de kont te komen van de Leider van het ogenblik, zodat ze nóg beter de reet van de macht kunnen likken.
Ik beschuldig u en die hele hofhouding onomwonden van met huizenhoge idealen omzwachteld eigenbelang, ik beschuldig u van de vestiging van een zachte dictatuur, van een afschuwwekkende maar in dit land blijkbaar niet uit te roeien hang naar collaboratie. Ik beschuldig u en de uwen van een in zichzelf zwelgende knulligheid en een doelbewuste neutralisering van kunst en cultuur, van een kritiekloos buigen voor de markt, van een onaanvaardbaar cynisme dat u onder de vorm van een gezelligheidsfascisme over deze contreien laat nederdalen en dat langzamerhand alle culturele instellingen en intiatieven verstikt onder de gezapigheid van een Münchener Bierkeller, waar de gemütlichkeit steeds grimmiger wordt en het maar een kwestie van tijd is voor oom Adolf gewaagde moppen komt vertellen over Joden homo’s en asocialen. Of om het wat minder beeldend te stellen, Excellentie; als cultuurminister bent u niet veel meer dan de redelijke variant van het Vlaams Belang, en de grens is dun en allesbehalve ondoordringbaar.
Zes jaar al ben ik een gepubliceerd auteur en ongeveer even lang was u mijn Minister van Cultuur, het koalabeertje van de Vlaamse Regering. Zes jaar lang al, bestudeer ik de lach op die zeer beweeglijke lippen van u. Al zes jaar lang wordt het me steeds killer om het hart. Draai die lach van u om en wat je ziet is de haat van de middelmaat.
Met mijn vriendelijke groet,


Erwin Mortier
11 - 11 - 2005

It's a hype Jim!

Face it, how much more famous can 2 simple, brown chickens from Belgium become? A talk show? Today an interesting interview with Thelma & Louise was published in Het Laatste Nieuws, a major Belgian newspaper. They gave their view on the bird flu and the fact that they will have to move to a party tent due to the quarantine measures of the authorities. In a nice gesture they allowed me to join them on the photo.

Close, but no cigar!

De ultieme belgenmop: omwille van de vogelpest geldt er een ophokplicht voor alle pluimvee, ook van particulieren. Alleen... de site waar je kan te weten komen of je in een kwestbaar gebied woont ligt plat door de vele aanvragen. En wat doet een verantwoordelijk bestuur? Dan stellen we gewoon de ophokplicht uit tot er een betere IT infrastructuur is. Ik ben in ieder geval wel tot op de site geraakt en Thelma & Louise leven net tussen 2 kwetsbare gebieden. Stemt tot nadenken hoe we dit gaan aanpakken, officieel moeten we niets doen maar naar de toekomst toe zullen we misschien wel maatregelen moeten treffen.

Update: een journalist van Het Laatste Nieuws vroeg een interview omdat er een ophokplicht in het Gentse zou worden ingeroepen, los van de risicogebieden. Het ziet er dus naar uit dat ook Thelma & Louise onder dak gaan moeten, maar geen probleem, we zorgen er voor dat ze online blijven.

Filmfestival Gent

Het is er dit jaar niet echt van gekomen. Het filmfestival van Gent bedoel ik. Waar ik vorig jaar een filmtraject had vastgelegd van openingsfilm met bijhorende cinemaloze BV's tot verborgen Tjeschische pareltjes was het nu last-minute de weinige lege plekken in de agenda proberen opvullen met een kwaliteitsfilm. Niet dat er een gebrek aan keuze was, ook dit jaar weer een aanbod 'voor elk wat wils' maar tussen wat ik wou zien en dag/tijdstip vertoning liep het niet zo vlot. Toch naar Lonesome Jim gaan kijken omdat Steve Buscemi als regisseur veel goeds beloofde. Als low-budget film zeer gesmaakt maar toch in de schaduw van wat we daarna zagen. Miss Montigny van Miel van Hoogenbemt lokte ons op zaterdagmorgen al om 10 uur naar de Decascoop waar we 2 uur later op een wolkje buitenkwamen. Verdomme wat een mooie film, het verhaal van de jonge Sandrine die vast zit in Montignies-sur-Sambre aan zowat alles wat je maar vast kan zitten beslist dat het zo niet verder kan. Meedoen en winnen aan de lokale miss verkiezing lijkt een oplossing maar waar Holywood hier al zwaar uit de bocht zou gaan wordt hier een trance-de-vie geserveerd die zo echt overkomt dat je na de film nadenkt hoe het verhaal nu zou verder lopen. Neen, ik verklap niets, ga kijken vanaf 2 november en huil zachtjes mee met mooiste interpretatie ooit van Axelle Red's "Je pense â toi". Dankzij iTunes Axelle in haar geheel een beetje herontdekt en klinkt "French Soul" hier legaal door de boxen.



Miss Montigny

En dan kwam er "Stranger" van de Poolse cineaste Malgosia Szumowska die hoogstpersoonlijk haar film in de Capitole kwam voorstellen en overkwam als een vrolijke, gekke tante. Kort samengevat: de 22 jarige Eva wordt ongewild zwanger, kiest voor abortus, het geld dat dit moet bekostigen wordt gestolen en er rest Eva niets anders dan het kind te houden. Als de gynecologe verteld dat ongeboren kinderen kunnen horen besluit ze haar kind al het mooie van de wereld te vertellen. Klinkt stom als het hier in bierkaartjesstijl leest maar Szumowska, die ook de tekst schreef, pakt je letterlijk mee vanaf het eerste shot met haar prachtige beeldencomposities. Wat maakt een film mooi? Het kippevel, de lach en de krop in keel in de zaal? Ten dele, als een film dagen later nog door je hoofd speelt en discussies uitlokt tussen mij en Curly Goddess dan zit deze "Stranger" samen met "Miss Montigny" wel goed. We zijn buitengekomen met hoofd en hart vol emoties wat nu niet hadden met pakweg "Troy" (de laatste 'blockbuster' waar ze me ooit mee naartoe gekregen hebben).

Mag ik bij deze nog eens de Gentse horeca in de bloemen zetten: Filmfestival partner Coeur Artichaut zijn niet alleen mijn buren maar zowel de catering (slotreceptie) als het restaurant staan op een hoog niveau. Jammer dat we dat niet konden zeggen van de slotfilm: "Bloedbruiloft" van Dominque Deruddere was één langerekte geeuw van geminste kansen en viel zeer licht uit tegenover wat wij daarvoor gezien hadden. Wel leuk dat Nand Buyl op het einde een lifetime Achievement Award kreeg uit de handen van Minister President Yves Leterme maar toen waren wij al lang aan de bubbles toe. Heel wat minder bekend volk dan op de openings receptie maar food en gezelschap was leuk genoeg om 2 uurtjes te blijven hangen.

Meet Thelma & Louise

The waiting was the hardest part but… Thelma & Louise arrived last Friday at our country home in Mariakerke. Thelma is a light red colored slim chick but unfortunately gifted with the IQ of Jessica Simpson and Louise is a light over weighted darker version, luckily a bit smarter. In a funny way she reminds me of Monica Lewinsky, so please keep your cigars away from the hen house. The first days only Louise left the hen house for some investigation while Thelma only peeps through the door and didn’t came further than the ladder. In her defense, it rained almost the whole weekend and our 20-pound tomcat Titos was watching every move in the garden. On the bright side: they already recognize us and welcome us with “chanting” and they can be caressed, as they were bunnies. More pics will follow the coming days, so stay tuned!


Thelma & Louise's introduction to their new home


Titos is keeping a close watch on them

How chickens get your name in... more than one US newspaper

Rejoice my friends! The thrilling, fascinating story of our chickens "Thelma & Louise" have made the headlines of yet another American newspaper. The more than half a million readers of the Virginia Pilot read a reprint of the now already cult article quoting your humble servant. And for the nonbelievers... the hard copy was just send over the ocean during my vacation in Spain. And what about those bl**dy chics, are they already in our "country home" in the woods of Mariakerke? Ssstttt... This Friday they arrive, so stay tuned!

The LA Times version is still online for free, just scroll down to the last 4 paragraphs of this page

Spanje olé

Op wat blitzbezoeken aan Barcelona na was het 17 jaar geleden dat ik met de rugzak door Andalusia trok. De costa's werden toen resoluut links gelaten en mijn mond viel open bij de schoonheid van Murcia, Lorca en vooral Cordoba én de gastvrijheid van de B&B's waar ik logeerde. Hier zijn we dan opnieuw voor iets wat veel weg had van een familiereunie gekoppeld aan eco-toerisme. De eerste dagen bij Curly Goddess ouders in Torreviega gelogeerd en letterlijk van tafel naar tafel gerold. Daarna naar zusje's berg gaan kijken in de buurt van Mojacar om af te sluiten in de wondermooie natuurparken van Sierra De Cazorla en Sierra De Segura. Daarna gebeurde er nog iets vreemd met Curly Goddess die in Cartagena een waas voor de ogen kreeg bij het zien van al die winkels, haar credit card tussen haar tanden klemde en joelend verdween onder het roepen van "shoppen! shoppen! shoppen!"

En omdat beelden zoveel meer zeggen dan woorden vind je hier the whole shebang met telkens in het description veld wat meer uitleg.

foto's © koen

How chickens get your name in the LA Times

So what’s the story about me being cited in the LA Times of September 6, 2005?  Everybody knows my opinion that chickens are going to be the Chanel of the next years. And yes, you all had your fun when I decided to construct my own hen house, although the material was a birthday present. Meanwhile I left a note in the guestbook of the really great chicken cam site of Nicky Vasalini. This message was picked up by LA Times reporter Claudia Zequeira who contacted me by email with a couple of questions. These questions resulted in quite some email conversations between us, which became professionally distilled to its essence by Miss Zequeira. So, I’ve had my 0.3 seconds of fame in a Los Angeles Newspaper, now all back to our life. Curly Goddess and I keep in touch with Claudia and if she would ever come to Europe, we (included our chickens Thelma & Louise) will always give her a warm welcome in Ghent or in our “country house” in Mariakerke.

Read the article here

Bombón - El Perro

Affiches zijn nu misschien niet de ideale indicator om al of niet naar een film te gaan maar toen ik onderstaande foto zag van de twee protagonisten kon ik niet anders dan vallen voor de magistrale kop van Bombón, een witte Argentijnse dog. Argentinië zegt u! We denken onmiddellijk aan overheerlijke Malbec en sensuele tango met Astor Piazzolla op de achtergrond. De realiteit is echter minder romantisch, Carlos Sorin maakte hier een intimistische film over die eindelijk in de Belgische zalen is geraakt: Bombón - El Perro.

Argentinië lijkt door de huidige economische recessie nog het meest op Charleroi maar dan met immense open vlaktes. Ook hoofdpersonage Juan Villegas (gespeeld door... Juan Villegas) wordt na 20 jaar dienst als automechanieker ontslagen op zijn 52ste en probeert de eindjes aan elkaar te knopen met het vervaardigen van messen. Maar ook daar wordt hij gecounterd door goedkopere Mexicaanse import. Terwijl Villegas keer op keer tegen het establishment en de keiharde economische realiteit loopt blijft hij toch met zijn zen glimlach door het leven stappen. Dat beetje boeddha in hem wordt blijkbaar beloond want op een dag krijgt hij een prachtige, spierwitte Argentijnse dog cadeau. Deze hond in kalfformaat blijkt een rashond te zijn en als Villegas in contact komt met een expert van honde-shows, Walter Donado (gespeeld door... Walter Donado), begint het geluk zijn intrede te doen in het leven van de werkloze automonteur. Een Disney-einde loert om de hoek maar regisseur Carlos Sorin blijft gelukkig trouw aan de realiteit en wat een oppervlakkig verhaaltje dreigt te worden eindigt in een mooie parabel over liefde, impotentie en de zoektocht naar geluk. De hoofdrolspelers zijn door de regisseur letterlijk van straat geplukt wat maakt dat de naturel en authenticiteit van het scherm spat, de reus Walter Donada is een Argentijnse Wim Opbroeck pur sang. Maar de grootste pluim (of bot) gaat toch naar Bombón Le Chien, een mastodont van een dog met dezelfde tristesse in de ogen als hoofdrolspeler Juan Villegas. Deze prent keeg verschillende prijzen, zoals op het filmfestival van San Sebastián, en dit volkomen terecht. Nu te ontdekken in de Sphinx.

My Black Baby

Curly met mijn Black Baby

De brandstofprijzen bereiken astronomische hoogtes, de prijs per vat ruwe olie gaat vlot boven de 60$ en volgens analisten is 100$ de volgende stap. Aan  de pomp zullen we het geweten hebben want daar trekt de modale Belg een zuur gezicht als hij zijn tank volgooit. Ook firma’s beginnen nu te beseffen dat een bedrijfswagen met tankkaart een wel zeer dure aangelegenheid wordt. At the office zijn grote breaks eigen aan de bedrijfscultuur maar in het kader van de CO2 heffing waren ze maar al te blij toen ik met mijn idee af kwam om mijn lompe Ford Mondeo om te ruilen voor een kleinere wagen. Enerzijds om praktische redenen want parkeren met zo’n grote wagen is in Gent centrum niet echt een zegen, anderzijds om als senior een voorbeeld te stellen dat een bedrijf moet kunnen inspelen op nieuwe omstandigheden.

Dus ik op zoek naar een energie besparende auto die het A-label krijgt omwille van een uitstoot van minder dan 80gram. Eerste beperking: het moest een wagen uit de Audi-Vokswagenstal zijn dus de unieke Toyota Prius viel al af. Bleef over: de Volkswagen Lupo en de Audi A2 1.2 TDi. Ronduit genant van Audi dat er een prijskaartje van +22 000 euro op een A2 kleeft, zeker als je dan bijvoorbeeld op het optielijstje leest: “make-up spiegel passagierskant = 79 euro”. Maar... deze 1.2 TDi pretendeert wel maar 3 liter per 100 kilometer te gebruiken, zowat de helft van wat ik normaal verbruik, dus een snelle rekensom aan de toenmalige brandstofprijzen leerde op 4 jaar een besparing van 6 000 euro.

Net op het moment dat de keuze gemaakt was liet Audi weten de productie te stoppen dus toen ik in mei van dit jaar mijn auto ging ophalen reed ik meteen met een collectors item. Afwerking: degelijk Duits en vooraan meer dan genoeg ruimte, de toegevoegde waarde zit natuurlijk onderhuids: volledig aluminium frame en koetswerk, computergestuurde automaat met triptronic funtie voor als je zelf wil schakelen en vooral: alles is er aan gedaan om diesel te sparen. Vooreerst: een tank van 20 liter. U leest goed. 20 liter, da’s twee emmers, ter verduidelijking, in mijn Ford kon ik 60 liter kwijt, daar deed ik dan nipt 850 km mee, met de huidige 20 liter kom ik aan de 600 km. Zuinig rijden heeft wel zijn consequenties: je moet er leren mee leven dat motor zich automatisch afzet als je meer dan 5 seconden stil staat. In het begin even schrikken maar van zodra je de voet van de rempedaal heft start de motor automatisch. Blijft een raar zicht voor voetgangers waar ik voor stop (dagelijks rond 18 uur aan het kruispunt Zonnestraat/Veldstraat te bezichtigen). Ook wennen: van zodra je het gas lost ontkoppelt de wagen automatisch en komt hij in vrijloop, zeer raar in het begin om te voelen dat er pas op de motor wordt geremd als je de rempedaal induwt. Maar, al deze technische trucjes, gecombineerd met een zuinige rijstijl maken wel dat mijn black baby inderdaad met 3 liter per 100 kilometer aan zijn plafond zit.

Minpunten: het blijft een kleine pruts natuurlijk en als zo’n tientonner je voorbij zoeft knijp je ze soms, ook al zit je redelijk hoog (maar wel maar met 4). Veel kan je in de koffer ook niet kwijt tenzij je de achterbank plat legt, blijft de zeer dure aankoopprijs ook al recupereer je als werknemer en bedrijf nu milieuvriendelijke wagens in de watten worden gelegd (bv: 1700 euro voor een volautomatische airco blijft een serieuze meerkost). Voordelen naast het verbruik: sssttt... je kan met 1 druk op de knop de ECO modus uitschakelen en als je dan een kickdown doet als de lichten op groen springen blijven heel wat zwaardere auto’s verbaasd achter, hilarisch! A2 rijders blijken ook een soort band te hebben met elkaar want meermaals wordt er vriendelijk geknikt, gewuifd of geknipperd naar elkaar, we zijn dan ook met zeer weinigen, ik weet in Gent maar 1 wit 1.2 TDi broertje rondrijden bij een bedrijf van windmolens als ik mij niet vergis. Nog een voordeel, zowat elke vrouw die ik ken omschrijft mijn auto als “lief”, awel da’s zoals zijn chauffeur zeker? :-)

Frogs are not afraid!

Een beetje laat maar ik heb serieus moeten zoeken achter deze leuke foto van mijn katertje Onar met een kikker. Voor alle duidelijkheid, de kikker hebben we indertijd gered van de klauwen van Little O. maar vooral: ook ik wou mijn contributie doen voor We're not afraid, een welgemeende middelvinger naar terroristen.





Onar en de moedige kikker

Aint nobody here but us chickens part II

Er werd gelachen achter mijn rug, wat zeg ik: voor astronomische bedragen werden er weddenschappen afgesloten . "Hij zou het niet kunnen, Koen een kippenhok in elkaar steken, komaan zeg!" Echter, in de rust van Curly's garage werd in alle stilte en in een recordtijd het prachtigste hok ooit in elkaar getimmerd. Eat your heart out babies! En Thelma & Louise worden eind september verwacht, so stay tuned!

Upignac opendeur dag

Naar jaarlijkse gewoonte ook deze keer weer naar de opendeurdagen van Upignac in het Lozerkasteel geweest. Concept is simpel: 1 fles champagne de man aangevuld met heerlijke foie gras en escargots. Men ete tot men niet meer kan om je dan te verplaatsen naar het Patijntje om er toch nog Gentse Stoverij of Americain bij te duwen. Elk jaar weer bezweren we ons minder te drinken (wat dit jaar voor mij BOB gewijs min of meer lukte) en vooral minder te eten. Aanrader: je kan er bokalen kopen met Waterzooi van eend, enkel even opwarmen in de oven en geloof mij: om vingers en duimen van af te likken. In Gent op bestelling te krijgen bij Collin.



Dan toch een beetje zon gehad.


Mister Joe Cool: DJ Kimbo.


Sis A. en 11je bezondigen zich aan een oud Vlaams volksvermaak: poepenijpen.


Deze jonge beloftevolle renner werd in volle wedstrijd voorbijgereden door ons joelend gezelschap.

Aint nobody here but us chickens

Bibi van het bouwjaar 08/08/1968 en dus een kleine drink georganiseerd. Flink gezopen voor een gewone maandagavond me dunkt, beelden spreken voor zich.

 
Jongeren en alchohol, komt nooit goed.


Wilderoos zat goed vol.

Barboomba, Bro en Raging Véro



Special Guest: Mojito!


The day after... 12 personen en 10 flessen.. ahum...



Een van mijn mooiste cadeaus: een huisje voor Thelma en Louise, de kippen die Curly en ik zeer binnekort onderdak gaan verlenen.

I'm into folk

Dranouter! Folk! Alles behalve sandalen maar eerder laarzen want de weergoden waren ons en het festival minder goed gezind dan vorig jaar. Eerst de jaarlijkse traditie van mosselen in Watou eer aangedaan en dan bij het binnenrijden van Dranouter gemerkt dat de parkingen in modderpoelen waren herschapen. Curly Goddess’ nieuwste speelgoed had echter de juiste papieren aan boord om op de droge guest-parking te staan.

Naar een festival gaan deze dagen is vooral puzzelen in het immense aanbod van podia, tenten en clubs. Eerste stop was Yann Tiersen, beroemd om zijn soundtrack van Amelie Poulain, melancholische deuntjes tot den treure gerecupereerd door Vlaanderen Vakantieland en Man bijt Hond. Zijn laatste CD “Les retrouvailles” zit al een tijdje in mijn iTunes en sluit op het eerste gezicht perfect aan bij zijn vorige tingel-tangel werkstukjes maar onderhuids voel je een slapende vulkaan van energie. Ze zullen het geweten hebben op Dranouter: wie dacht  Amelie gewijs in slaap te worden gewiegd was er aan voor de moeite. Eerst rustig akoestisch openen om dan een elektrische gitaar te omgorden, de versterker op 11 te zetten en los te barsten in noise zoals het van 89 geleden was dat ik het nog had gehoord (legendarisch concert van Sonic Youth in de Vooruit, de helft van buurt was achteraf verplicht een plamuurder laten langskomen). Yann Tiersen snokte aan gitaar en viool alsof zijn leven er van af ging, steeds maar luider en harder. Krijg je natuurlijk als je een cd maakt met veel gastvocalen die je niet kan meenemen op tournee, ergens moet dit gecompenseerd worden en Tiersen’s eigen vocale kwaliteiten zijn niet echt groots te noemen. Ik hou wel van een potje ruige gitaren en naar het einde van het concert toe kwam er Pulp Fiction gewijs iets van Dick Dale op het podium. Velen zullen ontgoocheld geweest zijn in dit concert maar van mij krijgt hij toch een 7 op 10.



Zita's funky ladies © foto folkdranouter.be

Humor eist zijn plaats op in Vlaanderen dus stond in de Cirque Bert Kruismans geprogrameerd, niet alleen de Slimste Mens maar ook de populairste want ons gezelschap kon er echt niet meer bij. Dan voor Zita Swoon gekozen en praise the lord, wat een pracht concert. Stef Kamil Carlens heeft 3 soul ladies in zijn armen gesloten en Zita swingde als de beesten. De jurkjes van Stef waren thuis in de kast gebleven en in de plaats had hij mooie interpretaties van pakweg “by the rivers dark” van Leonard Cohen en vooral opgepompte versies van zijn eigen werk. En als Stef danst kan je niet anders dan zelf met je poep beginnen zwaaien, kortom, funky concert met een groot joepikajee-gehalte.



Stef Kamil Carlens © foto folkdranouter.be

Novastar had al gescoord nog voor er één noot werd gespeeld: Vlaanderen houdt van Joost Zwegers en dat weet hij. De single “Never back down” garandeert instant kippenvel, al zit de medewerking van Ozark Henry daar ook voor iets tussen. De rest van zijn CD “Another lonely soul” overtuigde mij minder maar feit is: Novastar moet je echt wel een paar keer beluisterd hebben vooraleer de songs onder je huid kruipen. Live is dit andere koek, de band stond er van de eerste noot en greep het publiek bij het nekvel om het niet meer los te laten. Joost Zwegers’ uniek stemgeluid doet je afvragen waarom hij niet internationaal doorbreekt want alleen Novastar klinkt als Novastar. Solo met gitaar, piano of met band het klonkt allemaal even perfect, soms een beetje té steriel na de warme gekte van Zita Zwoon, maar toch een paar keer the shivers down my spine gehad. Dit kleine mannetje is een grote mijnheer, zonder meer.



Joost Zwegers © foto folkdranouter.be

Daarna tijd om de klamme ledematen te verwarmen in de VIP tent, de hoofdjes vol met mooie liedjes en geladen met onze superpraktische ultra-lichte zeteltjes terug naar Gent gebold alwaar de eerste regendruppels die we die dag gezien hebben op de voorruit vielen.



Met Franneschat, 11je en Curly Goddess aan de mossels



De zeteltjes bij de hand



Er was nog veel modder over van de dag ervoor

Boom shakalaka, boom

Toen stand-up comedy in Vlaanderen nog in zijn kinderschoenen stond trokken er een paar pioniers onversaagd door kleine zaaltjes om ons te tonen dat er ook hier best wel komisch talent aanwezig was. Op een avond had ik onder andere reeds een prille Gunther Lamoot aan het werk gezien en plots stapt daar een man in een net pak op scene die een verhaal bracht van soep en lettertjes, en gekke schapen, en de liefde, oh zo belangrijk. Ik weet dat ik toen dacht: deze man gaat het ver schoppen, dit was geen stand-up comedy zoals zijn drie voorgangers die avond, dit was tijdloze humor met ruwe, zachte, hilarische, poëtische, geniale gekke kantjes en hoekjes. Wim Helsen was zijn naam.

Jaren later zweten we ons te pletter in De Centrale voor de try-out van Helsen gekoppeld aan die van Wouter Deprez. Naar laatstgenoemde was ik zeer nieuwsgierig want van de televisieoptredens die ik van Wouter gezien had onthield ik vooral een spitse, ad-remme geest. Nu moet je bij een try-out iets door de vingers zien en beide heren konden op heel wat mededogen van mij rekenen maar Wouter Deprez werd gewogen en helaas, te licht gevonden. Soms best leuk, soms ronduit saai en interactie met een publiek doet mij al snel geeuwen en roept visoenen van scoutfeestjes op. En 50% van je publiek (namelijk de vrouwen) vergelijken met een aap is een goed voor een vuilbek als Lamoot maar niet voor Deprez.

Maar het ergste is... bij momenten speelde Wouter... Wim Helsen. Imitation is the sincerest form of flattery? Ik weet genoeg van theatertechnieken om te weten dat Helsen zijn spelstijl op een paar pijlers is gebouwd waar hij op terugvalt, maar da's zijn verdomde recht want het is zijn stijl. Zoals Toon Hermans alleen maar Toon Hermans kon zijn moet Helsen Helsen blijven, en daar hebben we geen Deprez voor nodig om een soort Aldi Wim op toneel te brengen. Doodjammer voor Wouter want ergens zit er in hem een kiem van een grappig theaterman.

Gelukkig dan weer voor ons is Helsen anno 2005 nog woester, gekker, bedreigender dan zijn vorige personage. Als een wildeman meldt hij ons dat de wereld is vergaan en het publiek is samen met hem de enige overlevenden. Helsen's verhaal is universeel en staat los van plaats en tijd, hij surft van de Australische woestijn naar de bakker om de hoek en toch hangt het allemaal samen: alleen bij hem zijt ge veilig. Een try-out moet niet af zijn, zo bezondigt Helsen zich ook aan een té lange interactie met het publiek maar voor de rest was het machtig te zien hoe de performer Helsen zocht hoe ver hij mocht gaan met zichzelf, zijn tekst en het publiek. Vanaf dit najaar op tournee maar wacht niet te lang voor kaartjes: deze productie missen zou jammer zijn, al was het maar voor de meest krankzinnige versie ooit van "Broeder Jacob".



foto © Koen Broos

De Oude Vismijn

Via gent.blogt.be te weten gekomen dat de Oude Vismijn begeleid te bezoeken was. Mijn enige herinnering is een Belmondo fuif jaren geleden maar er iets te veel booze moet er voor gezorgd hebben dat ik mij van de oude bowlingzaal die de Vismijn voorheen was niet veel meer herinner. Nu tijdens de Gentse feesten nog te bezoeken in zijn oude vervallen staat, hopelijk binnenkort kompleet opgefrist. Stad Gent wil met een externe partner er een culinair paleis van maken waarbij wel gul met woorden als "alle lagen van de bevolking aansprekend" wordt gestrooid maar ik vooral iets had van "dit wordt de Ostend Queen 2, en dus niet direct iets voor ons budget". Langs de andere kant, deze stadskanker moet weg, want als je naar mijn foto's kijkt, lang gaat het niet duren of het valt zo in.

Clouseau of zo

En toen kwam het... totaal onverwachts... ik had het moeten weten... Clouseau komt naar de Gentse Feesten. Daar is zéér véél over geleuterd en geschreven maar nergens heb ik gelezen hoe Koen het angstzweet in de schoenen kreeg want my babies zouden kost wat kost naar dit optreden willen gaan. Door Vlaanderen ging dan ook al snel een sms met de boodschap van "wie gaat er met ons mee naar Clouseau? Koen gaat ook mee!". A man gotta do what a man gotta do: Koen wou gaan maar dan wou ik een full treatment inclusief dinner én inspraak in het gezelschap. Zowat gans mooi Vlaanderen werd voorgedragen maar afgewezen door mij, ik wou een échte man naast mij op het concert, zo eentje die in mijn ogen zou kunnen kijken en samen met mij zuchten van "Oh brotha where art thou?"

© foto Michel De Bodt

Zo kwam kwam ik een tijdje geleden bij 11je met de boodschap "neem Wim O. mee naar Clouseau!" Waarop 11je verschrikt riep "ben je gek? die denkt dat ik alleen maar naar juiste muziek luister, daar gaat mijn imago als ik hem meevraag naar Clouseau!" "Dan vraag ik hem mee!" "Je durft niet!" Yeah, dat moet je nu net tegen mij zeggen. Alhoewel wij elkaar van toeten of blazen kenden had Wim drie dagen later toegezegd, tot grote verbazing van 11je en Curly. 11je had ook al een zitje in de Foyer versiert zodat we ons van gans die bandjeshysterie niets moesten aantrekken. Babykreeftje en co smaakte, en Curly heeft uit volle borst kunnen meebrullen met Clouseau. Tot mijn grote verbazing zongen het beste van StuBru en Radio 1 ook uit volle borst mee en er zijn mensen die beweren dat ook ondergetekende zijn keel heeft schorgeschreeuwd bij de oudere hits. Iets wat volgens mij enkel het gevolg is van de lagere temperaturen die de Feesten teisteren.


complete begeestering bij Curly


vluchten kan niet meer voor Wim


est c'est parti!

11je, Wim en Koen zingen uit volle borst de verkeerde strofe mee.